افتادگی لگن که به نام پرولاپس اندام لگنی (POP) نیز شناخته می شود، وضعیتی است که در آن اندام های لگن مانند مثانه، رحم یا رکتوم از موقعیت طبیعی خود به داخل یا خارج کانال واژن خارج می شوند. این وضعیت می تواند به طور قابل توجهی بر کیفیت زندگی زنان تأثیر بگذارد و باعث ناراحتی، درد و اختلال در عملکرد ادرار یا روده شود. در این مقاله، علل، علائم و گزینه‌های درمانی پرولاپس لگن را بررسی می‌کنیم و اطلاعات ارزشمندی را برای کسانی که تحت تأثیر این بیماری قرار دارند ارائه می‌کنیم.
پرولاپس لگن چیست؟
افتادگی لگن زمانی اتفاق می‌افتد که عضلات و بافت‌های حمایت‌کننده اندام‌های لگن ضعیف بشوند یا آسیب ببینند، که منجر به فروریزی یا برآمدگی این اندام‌ها به داخل کانال واژن می‌شود. شایع ترین انواع پرولاپس لگن عبارتند از:
- – سیستوسل (پرولپس مثانه): زمانی که مثانه به دیواره جلویی واژن برآمده می شود.
- – رکتوسل (پرولپس رکتوم): زمانی که رکتوم به دیواره پشتی واژن برآمده می شود.
- – پرولپس رحم: زمانی که رحم به داخل یا خارج از کانال واژن پایین می آید.
- – انتروسل (پرولپس روده کوچک): زمانی که روده کوچک به دیواره واژن فشار می آورد.
- – پرولپس Vaginal Vault : بعد از هیسترکتومی اتفاق می افتد، جایی که بالای کانال واژن حمایت خود را از دست می دهد و می افتد.
علل افتادگی لگن چیست؟
عوامل متعددی می توانند در ایجاد افتادگی لگن نقش داشته باشند، از جمله:
1. زایمان:
زایمان واژینال، به ویژه زایمان های چند قلو، می تواند عضلات کف لگن و بافت های همبند را ضعیف کند و خطر افتادگی را افزایش دهد.
2. پیری:
با افزایش سن زنان، ماهیچه ها و بافت های کف لگن به طور طبیعی قدرت و قابلیت ارتجاعی خود را از دست می دهند و احتمال افتادگی را افزایش می دهند.
3. یائسگی:
کاهش سطح استروژن در دوران یائسگی می تواند منجر به ضعیف شدن بافت های لگنی و افزایش خطر افتادگی شود.
4. ژنتیک:
سابقه خانوادگی افتادگی لگن ممکن است استعداد فرد را نسبت به این بیماری افزایش دهد.
5. زور زدن مزمن:
یبوست مزمن، بلند کردن اجسام سنگین و سرفه های مداوم می تواند فشار بیش از حد بر کف لگن وارد کند و منجر به افتادگی شود.
6. چاقی:
وزن اضافی می تواند عضلات کف لگن را تحت فشار قرار دهد و به ایجاد افتادگی کمک کند.
علائم افتادگی لگن
علائم پرولاپس لگن بسته به شدت و نوع آن می تواند متفاوت باشد. علائم رایج آن عبارتند از:
- – احساس پری یا فشار در لگن یا واژن.
- – برآمدگی یا بیرون زدگی در ناحیه واژن.
- – مشکل در تخلیه مثانه یا روده.
- – بی اختیاری یا فوریت ادرار.
- – درد پایین کمر.
- – ناراحتی یا درد در حین مقاربت.
- – عفونت ادراری مکرر.
تشخیص افتادگی لگن
پزشک برای تشخیص افتادگی لگن و اقدامات درمانی ابتدا کار های زیر را انجام می دهد:
1. معاینه فیزیکی
یک پزشک متخصص زنان و زایمان معاینه لگن را برای ارزیابی میزان و نوع پرولاپس انجام می دهد.
2. تست عملکرد عضلات کف لگن
ممکن است آزمایشاتی برای ارزیابی قدرت و عملکرد عضلات کف لگن انجام شود.
3. تصویربرداری
سونوگرافی، ام آر آی یا سایر روش های تصویربرداری ممکن است برای دریافت نمای دقیق از اندام های لگن و ارزیابی شدت افتادگی استفاده شود.
گزینه های درمانی برای افتادگی لگن
شما می توانید با رعایت دستورالعمل های زیر افتادگی لگن را بهبود بدهید:
1. اصلاحات سبک زندگی
- -مدیریت وزن: حفظ وزن مناسب می تواند فشار روی کف لگن را کاهش دهد و علائم را کاهش دهد.
- -اجتناب از بلند کردن اجسام سنگین: محدود کردن فعالیت هایی که کف لگن را تحت فشار قرار می دهند می تواند به جلوگیری از بدتر شدن پرولاپس کمک کند.
2. تمرینات کف لگن
تمرینات کف لگن می تواند عضلات لگن را تقویت کند و حمایت از اندام های لگن را بهبود بخشد. این تمرینات شامل انقباض و شل کردن عضلات کف لگن است که می تواند به کاهش علائم پرولاپس خفیف تا متوسط کمک کند.
3. دستگاه های پساری
پساری وسیله ای متحرک است که برای حمایت از اندام های لگن و تسکین علائم در واژن قرار می گیرد. پساری ها اشکال و اندازه های مختلفی دارند و می توانند به عنوان یک راه حل موقت یا طولانی مدت برای پرولاپس لگن استفاده شوند.
4. درمان جایگزینی هورمون (HRT)
برای زنان یائسه، هورمون درمانی می تواند به تقویت بافت های لگن و کاهش علائم پرولاپس کمک کند. HRT به طور معمول شامل تجویز استروژن است که می تواند به صورت خوراکی، موضعی یا به صورت کرم یا حلقه واژینال مصرف شود.
5. درمانهای جراحی
هنگامی که درمان های محافظه کارانه موثر نیستند، ممکن است جراحی برای ترمیم و بازیابی وضعیت طبیعی اندام های لگن در نظر گرفته شود. گزینه های جراحی عبارتند از:
ترمیم قدامی واژن:
این روش برای اصلاح سیستوسل با تقویت دیواره جلویی واژن استفاده می شود.
ترمیم واژن خلفی:
این روش که برای ترمیم رکتوسل استفاده می شود، دیواره پشتی واژن را تقویت می کند.
هیسترکتومی:
در موارد افتادگی رحم، هیسترکتومی (برداشتن رحم) ممکن است انجام شود که اغلب با ترمیم های اضافی برای حمایت از حفره واژن همراه است.
کولپوپکسی خارجی:
این روش شامل چسباندن طاق واژن یا دهانه رحم به ساکروم (پایین ستون فقرات) با استفاده از مش است و از اندام های لگن پشتیبانی می کند.
هیستروپکسی خاجی:
این روش از یک توری برای حمایت از رحم استفاده می کند و در عین حال حمایت لازم را حفظ می کند.
نتیجه گیری
افتادگی لگن یک بیماری شایع است که می تواند به طور قابل توجهی بر کیفیت زندگی زنان تأثیر بگذارد. درک علل، علائم و گزینه های درمانی موجود برای مدیریت موثر این بیماری بسیار مهم است.
از اصلاح سبک زندگی و تمرینات کف لگن گرفته تا دستگاه‌های پساری و درمانهای جراحی، راه‌های مختلفی برای رفع افتادگی لگن و بهبود علائم وجود دارد. اگر این عارضه را تجربه می کنید، با یک متخصص زنان مشورت کنید تا یک برنامه درمانی شخصی ایجاد کنید و گام های پیشگیرانه ای را برای حفظ سلامت لگن بردارید.